On Meaning, Effectiveness and Costs of Resource Groups for People with Severe Mental Illness
Deze thesis heeft als doel om de zorg voor mensen met een ernstige psychische aandoening (EPA) te onderzoeken. We spreken bij mensen van een EPA als zij langer dan twee jaar lijden aan een psychische stoornis en daarnaast ernstige beperkingen ondervinden op meerdere levensgebieden, bijvoorbeeld werk, wonen, relaties en/of financiën. De beperkingen zijn vaak oorzaak én gevolg van de psychische stoornis en intensieve zorg en ondersteuning is noodzakelijk.
Traditioneel werd een EPA beschouwd als een chronische ziekte met aanhoudende, recidiverende of verslechterende symptomen. Herstel werd gezien als een medische uitkomst gedefinieerd als de afwezigheid van ziektesymptomen. In de jaren tachtig is er een verschuiving geweest in deze visie op herstel van een EPA, met dank aan een sterke cliëntenbeweging.
Tegenwoordig wordt herstel gedefinieerd als “…het ervaren van een bevredigend, hoopvol en betekenisvol leven, ondanks de beperkingen van de ziekte”. Deze nieuwe visie op herstel veranderde de ideeën over het vormgeven van goede geestelijke gezondheidszorg (ggz). Herstelondersteunende zorg gaat verder dan de remissie van ziektesymptomen en is erop gericht om een cliënt te ondersteunen in het versterken van diens eigen kracht, autonomie en regie.
Op deze manier kan een cliënt ondanks de ingrijpende gevolgen van de aandoening op zoek naar het inrichten van een zinvol leven en deelnemen aan de maatschappij. Om dit te kunnen bewerkstelligen heeft onderzoek laten zien dat het van groot belang is om de zorg en ondersteuning naar de leefwereld van de cliënt te verplaatsen en de belangrijke mensen in die leefwereld (familie, vrienden, hulpverlening, woonbegeleiding) te betrekken.
